Heb je dat ook? Ik dacht dat ik de enige was of in ieder geval 1 van de weinigen. Natuurlijk weet ik dat er mensen zijn die in zichzelf praten maar ik had altijd het idee dat dan mensen waren die al heel lang alleen waren. En oud, vooral oud. Eenzaam was ook een goede toevoeging. Maar nu betrapte ik mij erop dat ik heel vaak “jaja” zeg of “hèhè”. Is dat het begin? Het begin van hele verhalen? Met antwoorden of is het eenrichtingverkeer? Moet ik mij zorgen maken of hoort het er gewoon bij? Ik heb geen huisdieren anders zou ik daar hele gesprekken mee voeren denk ik. Hoewel de vraag: “wat zullen we eten?” vast voor een kat geen verrassing zal zijn. De vraag misschien wel maar het eten niet. Of hij moet zelf mogen kiezen welk blik hij wil, vis of vlees of vega. En daarmee weet ik nog steeds niet wat ik dan zal eten.
Praten tegen apparaten, dat vind ik pas gek! De tv die niet snel genoeg op de afstandsbediening reageert en die ik dan “sloompie” noem. De deurbel die klingelt, “jaja, ik kom eraan hoor”. En de magnetron die piept als hij klaar is. En als je niet snel genoeg reageert dan nog een keer piept. Ik merkte dat ik dezelfde tekst gebruikte als bij de deurbel, “jaja, ik kom eraan hoor”. Ik denk dat ik in een vreemd dametje aan het veranderen ben. En ik zeg tegen mijzelf: “doe nou toch gewoon”.
Dan hoor ik het tuinhek piepen. Ik kijk op. En zie een man die naar het dichtvallende hek wijst en zegt: “blijf”.
Mijn eigen kijk 